Schuster'e Laf Söyleyememek

Dün akşam arabanın içinde eşimi bekliyorum, saat 20:30'a geliyor. Oyalanmak için de telefonumu kurcalıyorum. Kayıtlı olan şarkı, marş ve tezahüratlardan bir kaçını silmek amaçlı tek tek geçiyorum üzerlerinden, kıyamıyorum hiç birine. Kasım ayını neredeyse ortalamamıza rağmen havanın hala sıcak olması sebebiyle pencere yarım açık. Tam içinde küfür geçen bir tezahürat esnasında karşıdan bir aile geldiğini fark edip telefonun sesini iyice kısıyorum. Bir baba, omuzunda ellerinden tuttuğu küçük kızıyla geliyor. Hemen arkalarında muhtemelen biri yine kızı, diğeri eşi olan iki bayan. Park halindeki arabamın hizasına geldiklerinde baba ile gözgöze gelince yanımdan geçip gitmek üzere olanların Bernd Schuster ve ailesi olduğunu anlıyorum. Pencereyi sonuna kadar açıp "Bernd Schuster! Oley, oley, oley!" diye bağırasım geliyor, karanlıkta ürkütmeyeyim diye vazgeçiyorum. ' "We still trust in you" (Sana hala güveniyoruz) mu desem' diyorum kendi kendime sonra ondan da vazgeçiyorum. Zaten bir gün önceki açıklamalarını sabah gazetede okuduğum zaman kızmıştım ona. Ligin zirvesindeki iki takımı kastederek onlar gibi defansif oynamadığımızdan bahsetmiş. Üstüne üstlük maçın hakemine de yüklenmiş. Ligin dibine demir atmış bir takıma biz bir golü güç bela hem de şansın yardımıyla atabiliyoruz ve kaybedilen puanlar sonrasında hocamız tutup da ona buna çatıyor. "Yahu hoca, ne iş?" diye sorsam akşam akşam evine giden adam beni mi kaale alacak diye düşünürken zaten ense traşını görmeye başlıyorum... Merak edenler için söyleyeyim; Schuster de Acıbademli.