Euro 2012'den güzel ve bir o kadar da dokunaklı bir fotoğraf karesi. Kadınların ağlaması daha kolay bu hayatta ama sahada ve tribünde çocuk gibi ağlayan erkekler de gördük defalarca. Biz de onlardan biri olduk zaman zaman ve gocunmadık bundan. Çöküp kaldık olduğumuz yere. Stat boşalırken, bir köşede kaldık tek başımıza. Uzanan bir el önce omzumuzu sıvazladı, sonra tutup kaldırdı bizi yerimizden. Ağır adımlarla terk ettik bulunduğumuz tribünü. Bir sonraki maçta sönen gözlerimizin ferinden yeniden umut saçarak koltuğumuzda ayakta dikilmek üzere...
1 yorum:
5 Mayis 2007, yurtdisina tasinmadan onceki son macim. Besiktas - Fenerbahce. 90dk sonunda bir yandan maglubiyetin uzuntusu, bir yandan kaybolup giden hayalleri, bir yandan da ayrilmanin verdigi huzun cokup kalmistim. Cok istemistim o sampiyonlugu. En cok ugrastigim, didindigim sampiyonluktu kendi capimda.
Bu resim ve yazdiklarin beni tekrar o ana goturdu.
Polisin "uzulme kardes" seklindeki omzuma dokunusuyla yavas yavas terketmeye baslamistim gozlerimde 1-2 damla yas ile.
Yorum Gönder